روح که فواره می کند
خفه می سازد جان ملتهب را...
باید دست کشید
از طلوع خورشید
و در شب دیگری
غرق شد
شاید که طلسم گناهان نکرده
به دست ستاره های واپسین
بشکند
و نام تو را
در زمره پرهیزگاران ناامید
گرداند...
احمدعلی رسولی
نظرات (۰)
ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
طبقه بندی موضوعی
-
شعرهای من
(۱)
خلاصه آمار
کلمات کلیدی
او که تنها خوشی اش یک قمر و فاخته بود
خوابش نگرفت شُمرد تا صد
با لمس تو من به سوی یک پروازم
ای قبله ی آتشین دلم تنگ تو است
یک پیرزن خیره به ماتیک
شراب سیب چکید
مسیر راه شب را شمع می کرد
ن خنده ها برای زخم دلش
بیهوده می نمود
غرق در مستی او
داد زدم تا دریا
پولی نداشت خدا برای خرید رژ
یک چاییِ تلخ با دوتا قند
بایگانی
- آذر ۱۳۹۶(۱)
- آبان ۱۳۹۶(۱)
- خرداد ۱۳۹۶(۱۵)
- فروردين ۱۳۹۶(۱۰)
- اسفند ۱۳۹۵(۲۰)
- آذر ۱۳۹۵(۱۱)
- آبان ۱۳۹۵(۱۲)
- مهر ۱۳۹۵(۱۱)
- شهریور ۱۳۹۵(۷)
- مرداد ۱۳۹۵(۵)
- تیر ۱۳۹۵(۸)
- خرداد ۱۳۹۵(۹)
- ارديبهشت ۱۳۹۵(۳)
- فروردين ۱۳۹۵(۸)
- اسفند ۱۳۹۴(۱۷)
- بهمن ۱۳۹۴(۱۱)
- دی ۱۳۹۴(۲۱)
- آذر ۱۳۹۴(۱۰)
- آبان ۱۳۹۴(۱۲)
- مهر ۱۳۹۴(۱۱)
- شهریور ۱۳۹۴(۲۴)
- مرداد ۱۳۹۴(۲۸)
آخرین مطلب
پیوندها